sábado, 11 de outubro de 2014

POR QUE INDIGNA A MATANZA DUN CAN?
(1) Porque seu “pai” humano adoptivo pediu nas redes, desde o seu cuarto de aillamento, que POR FAVOR non o sacrificaran.
(2) Porque para unha parella que o está a pasar mal, o seu can, é máis que “só un can”
(3) Porque a vida de calquera ser vivo importa
(4) Porque foi un lavado de cara e unha MANOBRA CUTRE dun goberno corrupto, neglixente e que rentabiliza politicamente vidas de persoas (rédito electoral das víctimas de terrorismo, do cura con ébola...) e pasa de outras (victimas de violencia machista, Enma Rodriguez Pinarhttp://jmalvarezblog.blogspot.com.es/2013/01/agravio-comparativo-con-resultado-de.html, , Cecilio Lópezhttp://www.huffingtonpost.es/2014/10/01/espeleologo-primeros-dias_n_5911820.htmlhttp://www.cadenaser.com/deportes/audios/larguero-parte-30-09-2014-consulta-medica/csrcsrpor/20141001csrcsrdep_5/Aes/ )
(5) Porque non se confirmou que Excalibur estivera contaxiado, e de estalo, aportaría información investigar o seu caso. E simplemente se asasinou e icinerou.


PORQUE INDIGNA A REACCIÓN DOS QUE DIN “UI, COMO SE PON A PEÑA POR UN CAN”?
(1) Por todo o de arriba
(2) Porque esta xente que critica, soe ser a misma que critica calquera cousa e NUNCA fai nada por aportar solucións, nen axuda, nin cartos.
(3) Porque calquera acción pode ser apoiada
(4) Porque cada quen ten dereito a loitar polo que cree correcto, sen ir en detrimento doutras accións.
(5) Porque esto debilita ao pobo, e despista do obxectivo: a Xustiza.

quarta-feira, 8 de outubro de 2014

A quen beneficia a estupidez?


Pensar da traballo. Repetir mantras de supremacía racial non.
Cando lle digas a alguén que defende a vida animal que hai xente que o pasa mal e que é mais importante que un animal, pensa:
1) que fas ti ao respecto por esa xente que é máis importante para ti que calquera outro ser?
2) que te fai pensar que a defensa animal é incompatible con outras loitas?
3) por que a xente de razonamento tan simple e sen argumentos, pensa que as persoas animalistas teñen que ser paradigma de santidade e solventar todos os males do mundo?

terça-feira, 7 de outubro de 2014

Educación e Cultura educativa

 "O número de normas nunha comunidade é proporcional ao nivel de corrupción e incumplimento das mesmas..."
Asómbrome coa de cousas que lle hai que decir á xente ...cousas como respecto e educación que se supón que "veñen de serie", pero resulta que con 18, 20, 30, 40 anos, se non as pos sobre papel, semella que non existen...triste mundo, porca miseria.
Reclamamos liberdade, e cando a dan, o que se quere realmente é un pastor cunha vara de aguillón, porque non sabemos comportarnos con empatía e asertividade...esas dúas palabras da que sabemos a súa definición pero non como levalas a cabo, non si?








sexta-feira, 3 de outubro de 2014

A ELEGANCIA DO NATURAL
Elegancia: eficiencia resultante de prescindir de artefactos inutiles. 

   A última fin de semana de setembro asistín a un curso sobre metodoloxía Montessori. O pouco que sabia, era de ter que preparar material para explicar a  outras persoas.
Desde o primeiro día que lin sobre María Montessori, quedei fascinada.


foto: http://www.canstockphoto.es/franqueo-estampilla-italia-1970-dr-maria-9249911.html



  A súa proposta é elegante, e eso é o que fai extraordinario este método. É tan lóxico, elaborado, complexo, e respetuoso co desenvolvemento do ser humano, que abruma.
Explícome: No trancurso de décadas de educación académica, os métodos de ensino-aprendizaxe foron desvirtuándose...as ideas claves quedaron polo camiño e chegaron só as abstraccións... E se o fracaso escolar viñera de aí? Porque non todas as persoas aprendemos igual, e a uns ou unhas vailles ven o plano das ideas, namentras a outros e outras nos vai mellor experimentar.
E aí é onde Montessori pon o foco...para facervos unha idea, mirade este vídeo de como  multiplicar con Montessori





 Pero tamén é certo que me decatei que a miña filosófia, a miña forma de entender a aprendizaxe, é a mesma. E non imaxinades o que me emocionou tomar conciencia deste feito, que xa viña sospeitando desde que lin sobre o tema.
Eu, ao igual que moitas das participantes neste curso, sentimos que sacabamos unha lousa de enrriba: “non somos raras” .
O certo é que a todos e todas se nos enche a boca de conceptos estupendos, de protestas contra o sistema. Pero a canta xente coñecedes que faga algo por cambialo? E se tentas cambialo... cantas críticas ou advertencias recibes? Eso si, logo voltamos ao mesmo: blablabla, que mal está todo. Pero de que te queixas se cando podes non cambias, e a quen o intenta o tachas de raro/a?
Venme á mente a frase de Desmond Tutu "Se eres neutral en situacións de inxustiza, elixes o lado do opresor"




A muller que impartiu o curso, é guía Montessori, formada en Irlanda hai 15 anos, e seu nome é Céline Hameury.
As sesións con ela non poden deixar indiferentes a ninguén: vólcase como só o fai a persoa que cree e ama o que fai: motiva, ensina e emociona. Como ela ben di, os materiais desenvoltos por M.Montessori, e as súas evolucións e derivacións posteriores, son importantes, pero tanto ou máis é a filosofía, a ética que envolve o xeito de ensinar desde esta perspectiva: AMBIENTE, AMOR, NENO/A






Información de interese:
Sobre a organizadora do curso    http://educacionycrianza.blogspot.com.es/
Sobre a guía / docente : http://montessorihoy.blogspot.com.es/




------------------------
CASTELLANO


"El último fin de semana de septiembre asistí a un curso sobre metodología Montessori. Lo poco que sabia, era de tener que preparar material para explicar a otras personas.
Desde el primer día que leí sobre María Montessori, quedé fascinada.

(Referencias y biografía) (Documental)

Su propuesta es elegante, y eso es lo que hace extraordinario este método. ES tan lógico, elaborado, complejo, y respetuoso con el desarrollo del ser humano, que abruma.
Me explico: En el trancurso de décadas de educación académica, los métodos de enseñanza-aprendizaje fueron desvirtuándose...las ideas claves quedaron por el camino y llegaron sólo las abstracciónes...¿Y si el fracaso escolar viniera de ahí? Porque no todas las personas aprendemos igual, y a unos o unas les va bien el plano de las ideas, mientras a otros y otras nos va mejor experimentar.
Y ahí es donde Montessori pone el foco...para haceros una idea, mirad este viedo de cómo multiplicar con Montessori
Pero también es cierto que me me di cuenta de que mi filosófia, mi forma de entender el aprendizaje, es la misma.
Y no imagináis lo que me emocionó tomar conciencia de este hecho, que ya venía sospechando desde que leí sobre el tema.Yo, al igual que muchas de las participantes en este curso, sentimos que sacábamos una losa de encima: "no somos raras" .Lo cierto es que a todos y todas se nos llena la boca de conceptos estupendos, de protestas contra el sistema. Pero a cuanta gente conocéis que haga algo por cambiarlo? Y si lo intentas cambiar... cuantas críticas o advertencias recibes? Eso sí, luego volvemos a lo mismo: blablabla, que mal está todo. Pero de que te quejas si cuando puedes no cambias, y a quien lo intenta lo tachas de raro/a?
Me viene a la mente la frase de Desmond Tutu "Si eres neutral en situaciones de injusticia, eliges el lado del opresor"
La mujer que impartó el curso, es guía Montessori, formada en Irlanda hace 15 años, y su nombre es Céline Hameury.
Las sesiones con ella no pueden dejar indiferente a nadie: se vuelca como sólo lo hace la persona que cree y ama lo que hace: motiva, enseña y emociona. Como ella bien dice, los materiales desenvueltos por M.Montessori, y sus evoluciones y derivaciones posteriores, son importantes, pero tanto o más es la filosofía, la ética que envuelve la manera de enseñar desde esta perspectiva: AMBIENTE, AMOR, NIÑO/A


terça-feira, 12 de agosto de 2014

Adeus Capitán de Soños

 Oh Capitán, deixaches o País de Nunca Xamais para ir Máis aló dos Soños.

Deixas orfos e orfas a unha xeración que te adora por darnos persoaxes que nos fixeron creer nun mundo mellor.

Que a terra te acolla con tranquilidade e descanses por sempre.



sábado, 26 de julho de 2014

segunda-feira, 7 de julho de 2014

Reflexións


"Cando o sabio sinala á lúa, o necio mira o dedo"

Confucio








O tema do artigo é interesante, pero máis interesante é o aspecto xeral: a desvirtuación da información, o desgaste de figuras que "molestan" ao sistema establecido, a confusión intencionada e cruel...

Artigo está collido de http://blogs.publico.es/vicenc-navarro/2014/07/07/pablo-iglesias-y-los-supuestos-defensores-de-los-derechos-humanos/



Por Vicenç Navarro
Catedrático de Ciencias Políticas y Políticas Públicas, Universidad Pompeu Fabra
Es una constante en la narrativa del establishment (es decir, la estructura de poder) político y mediático español denunciar al gobierno venezolano, durante el mandato del gobierno Chávez, por sus supuestas violaciones de los derechos humanos. Se presenta a Venezuela como una dictadura cruel y sangrienta, la más oprimente existente en América Latina. Una de las voces más promovidas en esta campaña es la del Premio Nobel de Literatura, Mario Vargas Llosa, presentado en los mayores medios de información españoles como un autor especialmente sensible a las violaciones de los derechos humanos en América Latina. Y últimamente hemos estado viendo como este mismo establishment se ha movilizado para destruir la persona de Pablo Iglesias y el movimiento que fundó, Podemos, denunciando su trabajo realizado para el gobierno venezolano, presentado como dictatorial, carente de sensibilidad democrática.
El establishment político y mediático español y sus portavoces han guardado, mientras tanto, un silencio ensordecedor sobre lo que ocurre en Honduras. Este silencio va parejo a la atención mediática por lo que está pasando en América Latina y en las fronteras del sur de EEUU con la infancia. Hoy es noticia mundial que se han detenido casi 50.000 niños (sí, ha leído bien, niños) en su intento de atravesar solos la frontera de México con EEUU huyendo muchos de ellos de Honduras. Pues bien, según Dan Beeton (“The Child Migration Crisis and the Legacy of the Honduran Coup”, del Center for Economic and Policy Research, de Washington DC), el 28% de estos niños son de Honduras. Sin embargo, en ninguno de los grandes medios se ha relacionado a estos niños con Honduras.
¿Qué pasa en Honduras?
Si usted es lector de estos medios, la conclusión a la que llegará es que no pasa nada. La atención se centra en Venezuela, gobernada por un partido de izquierdas. Honduras no tiene ninguna cobertura mediática, y ello a pesar de que hoy es uno de los países más violentos en el mundo, con mayores violaciones de los derechos humanos. Está gobernado por las derechas, por partidos (conservadores y liberales) que pertenecen a la misma sensibilidad y familias políticas (pertenecen a las Internacionales Conservadoras y Liberales) que las derechas españolas, es decir, PP, CiU, UPyD y C’s. Honduras (país con algo más de 8 millones de habitantes) es definida como la capital mundial de los asesinatos políticos, los cuales están ocurriendo los siguientes hechos silenciados por los establishments políticos y mediáticos españoles (incluyendo los catalanes):
Una mujer es asesinada cada 13 horas. Según un informe de la Iniciativa Mesoamericana de Mujeres Defensoras de Derechos Humanos, el feminicidio ha aumentado un 92% desde que tuvo lugar el golpe militar en el año 2009 liderado por un partido liberal. El equivalente en España serían 3.623 feminicidios.
116 miembros de movimiento sociales han sido asesinados desde el golpe del año 2009. El equivalente en España serían 668 asesinatos.
Más de 30 periodistas han sido asesinados desde el golpe, sin que –según Reporteros sin Fronteras- ninguno de los asesinos haya sido imputado. El equivalente en España habría sido de 173 periodistas.
74 abogados, conocidos defensores de los derechos humanos, han sido asesinados desde el año 2009. El equivalente en España serían 426 abogados.
18 miembros del partido del Ex presidente Manuel Zelaya,  (depuesto por el golpe militar) han sido asesinados. El equivalente en España serían 104 miembros.
100 activistas del movimiento campesino de protesta frente a la Dinant Corporation han sido asesinados, y sus tierras expropiadas, durante este periodo. El equivalente en España serían 576 campesinos.
El clima de terror ha sido generalizado, pues sostiene una de las estructuras sociales más injustas de las muchas existentes en América Latina. La pobreza es sangrante y ha empeorado desde el año del golpe.
Esta situación ha generado una protesta por parte de 108 miembros del Congreso de EEUU, que han escrito una carta al Ministro de Asuntos Exteriores, el Sr. John Kerry, exigiendo que se interrumpa cualquier ayuda al gobierno hondureño, y denunciando los abusos existentes en aquel país, que han conducido a la huída de personas (incluyendo niños solos) de esta situación de miseria, pobreza, terror y represión. Desde que sucedió el golpe militar, el número de niños solos que intentan huir a EEUU, a través de la frontera, ha aumentado en 1.272 veces. Y los liberales y conservadores españoles no dicen ni pío. Este silencio es un indicador de su inexistente compromiso con la libertad y con los derechos humanos que constantemente cacarean.
El País y sus silencios ensordecedores, incoherencias e hipocresías.
Mientras se daba este silencio ensordecedor sobre la enorme violación de los derechos humanos que está ocurriendo en Honduras, ha habido una algarabía casi histriónica contra el gobierno Chávez (que fue uno de los más exitosos en reducir la pobreza, incluyendo la infantil). Este doble estándar se muestra en la agresividad frente al fundador de Podemos, Pablo Iglesias, acusándolo de haber recibido dinero del demonio, el gobierno Chávez. El diario El País ha sido uno de los mayores acusadores, denunciado que Pablo Iglesias recibió dinero como consecuencia de sus servicios prestados como asesor. Lo que El País no ha dicho es que este rotativo ha recibido 4 millones de dólares del gobierno Chávez por los servicios proveídos por este periódico, vendiéndole (su casa editorial) un millón de ejemplares de El Quijote. Es más, El País colaboró con el gobierno Chávez al sacar un prólogo de Vargas Llosa y sustituirlo por otro, escrito por el Premio Nobel José Saramago.
Imagínese el lector por un momento que esto lo hubiera hecho el diario Público. Habría habido una movilización mediática liderada por El País en contra de Público por ser un instrumento del gobierno venezolano, servil y dócil al Presidente Chávez. Ni que decir tiene que El País no ha dicho ni pío de todo esto. Para leerlo tiene que ir al último número de la revista Mongolia (Julio/agosto 2014, pagina 61), que lo explica con gran detalle.
Estamos viendo, pues, el intento de destruir por todos los medios imaginables un movimiento que se considera amenazante a la estructura de poder financiero, económico, y por lo tanto financiero y mediático, de este país. Y el establishment responsable de tal agresividad  tiene la osadía de justificar sus manipulaciones y falsedades bajo el argumento de que son ellos los defensores de los derechos humanos. El grado de incoherencia, por no decir hipocresía, del establishment español alcanza niveles auténticamente hiperbólicos.