sábado, 26 de julho de 2014

segunda-feira, 7 de julho de 2014

Reflexións


"Cando o sabio sinala á lúa, o necio mira o dedo"

Confucio








O tema do artigo é interesante, pero máis interesante é o aspecto xeral: a desvirtuación da información, o desgaste de figuras que "molestan" ao sistema establecido, a confusión intencionada e cruel...

Artigo está collido de http://blogs.publico.es/vicenc-navarro/2014/07/07/pablo-iglesias-y-los-supuestos-defensores-de-los-derechos-humanos/



Por Vicenç Navarro
Catedrático de Ciencias Políticas y Políticas Públicas, Universidad Pompeu Fabra
Es una constante en la narrativa del establishment (es decir, la estructura de poder) político y mediático español denunciar al gobierno venezolano, durante el mandato del gobierno Chávez, por sus supuestas violaciones de los derechos humanos. Se presenta a Venezuela como una dictadura cruel y sangrienta, la más oprimente existente en América Latina. Una de las voces más promovidas en esta campaña es la del Premio Nobel de Literatura, Mario Vargas Llosa, presentado en los mayores medios de información españoles como un autor especialmente sensible a las violaciones de los derechos humanos en América Latina. Y últimamente hemos estado viendo como este mismo establishment se ha movilizado para destruir la persona de Pablo Iglesias y el movimiento que fundó, Podemos, denunciando su trabajo realizado para el gobierno venezolano, presentado como dictatorial, carente de sensibilidad democrática.
El establishment político y mediático español y sus portavoces han guardado, mientras tanto, un silencio ensordecedor sobre lo que ocurre en Honduras. Este silencio va parejo a la atención mediática por lo que está pasando en América Latina y en las fronteras del sur de EEUU con la infancia. Hoy es noticia mundial que se han detenido casi 50.000 niños (sí, ha leído bien, niños) en su intento de atravesar solos la frontera de México con EEUU huyendo muchos de ellos de Honduras. Pues bien, según Dan Beeton (“The Child Migration Crisis and the Legacy of the Honduran Coup”, del Center for Economic and Policy Research, de Washington DC), el 28% de estos niños son de Honduras. Sin embargo, en ninguno de los grandes medios se ha relacionado a estos niños con Honduras.
¿Qué pasa en Honduras?
Si usted es lector de estos medios, la conclusión a la que llegará es que no pasa nada. La atención se centra en Venezuela, gobernada por un partido de izquierdas. Honduras no tiene ninguna cobertura mediática, y ello a pesar de que hoy es uno de los países más violentos en el mundo, con mayores violaciones de los derechos humanos. Está gobernado por las derechas, por partidos (conservadores y liberales) que pertenecen a la misma sensibilidad y familias políticas (pertenecen a las Internacionales Conservadoras y Liberales) que las derechas españolas, es decir, PP, CiU, UPyD y C’s. Honduras (país con algo más de 8 millones de habitantes) es definida como la capital mundial de los asesinatos políticos, los cuales están ocurriendo los siguientes hechos silenciados por los establishments políticos y mediáticos españoles (incluyendo los catalanes):
Una mujer es asesinada cada 13 horas. Según un informe de la Iniciativa Mesoamericana de Mujeres Defensoras de Derechos Humanos, el feminicidio ha aumentado un 92% desde que tuvo lugar el golpe militar en el año 2009 liderado por un partido liberal. El equivalente en España serían 3.623 feminicidios.
116 miembros de movimiento sociales han sido asesinados desde el golpe del año 2009. El equivalente en España serían 668 asesinatos.
Más de 30 periodistas han sido asesinados desde el golpe, sin que –según Reporteros sin Fronteras- ninguno de los asesinos haya sido imputado. El equivalente en España habría sido de 173 periodistas.
74 abogados, conocidos defensores de los derechos humanos, han sido asesinados desde el año 2009. El equivalente en España serían 426 abogados.
18 miembros del partido del Ex presidente Manuel Zelaya,  (depuesto por el golpe militar) han sido asesinados. El equivalente en España serían 104 miembros.
100 activistas del movimiento campesino de protesta frente a la Dinant Corporation han sido asesinados, y sus tierras expropiadas, durante este periodo. El equivalente en España serían 576 campesinos.
El clima de terror ha sido generalizado, pues sostiene una de las estructuras sociales más injustas de las muchas existentes en América Latina. La pobreza es sangrante y ha empeorado desde el año del golpe.
Esta situación ha generado una protesta por parte de 108 miembros del Congreso de EEUU, que han escrito una carta al Ministro de Asuntos Exteriores, el Sr. John Kerry, exigiendo que se interrumpa cualquier ayuda al gobierno hondureño, y denunciando los abusos existentes en aquel país, que han conducido a la huída de personas (incluyendo niños solos) de esta situación de miseria, pobreza, terror y represión. Desde que sucedió el golpe militar, el número de niños solos que intentan huir a EEUU, a través de la frontera, ha aumentado en 1.272 veces. Y los liberales y conservadores españoles no dicen ni pío. Este silencio es un indicador de su inexistente compromiso con la libertad y con los derechos humanos que constantemente cacarean.
El País y sus silencios ensordecedores, incoherencias e hipocresías.
Mientras se daba este silencio ensordecedor sobre la enorme violación de los derechos humanos que está ocurriendo en Honduras, ha habido una algarabía casi histriónica contra el gobierno Chávez (que fue uno de los más exitosos en reducir la pobreza, incluyendo la infantil). Este doble estándar se muestra en la agresividad frente al fundador de Podemos, Pablo Iglesias, acusándolo de haber recibido dinero del demonio, el gobierno Chávez. El diario El País ha sido uno de los mayores acusadores, denunciado que Pablo Iglesias recibió dinero como consecuencia de sus servicios prestados como asesor. Lo que El País no ha dicho es que este rotativo ha recibido 4 millones de dólares del gobierno Chávez por los servicios proveídos por este periódico, vendiéndole (su casa editorial) un millón de ejemplares de El Quijote. Es más, El País colaboró con el gobierno Chávez al sacar un prólogo de Vargas Llosa y sustituirlo por otro, escrito por el Premio Nobel José Saramago.
Imagínese el lector por un momento que esto lo hubiera hecho el diario Público. Habría habido una movilización mediática liderada por El País en contra de Público por ser un instrumento del gobierno venezolano, servil y dócil al Presidente Chávez. Ni que decir tiene que El País no ha dicho ni pío de todo esto. Para leerlo tiene que ir al último número de la revista Mongolia (Julio/agosto 2014, pagina 61), que lo explica con gran detalle.
Estamos viendo, pues, el intento de destruir por todos los medios imaginables un movimiento que se considera amenazante a la estructura de poder financiero, económico, y por lo tanto financiero y mediático, de este país. Y el establishment responsable de tal agresividad  tiene la osadía de justificar sus manipulaciones y falsedades bajo el argumento de que son ellos los defensores de los derechos humanos. El grado de incoherencia, por no decir hipocresía, del establishment español alcanza niveles auténticamente hiperbólicos.

Somos Acó,

http://vimeo.com/53446341

Documentario que denuncia o sufrimento das familias do rural galego polo desmantelamento das escolas públicas por parte da administración. Tamén amosa a esperanza e a luita destas familias para defender o rural como medio para desenvolver unha vida digna e con futuro. Este documentario foi rodado no verán de 2012 na montaña de Lugo e na cidade de Compostela froito da colaboración entre Fílmika Galaika e os diversos coleitivos afectados polas políticas desmanteladoras da administración. Dirección e Produción: Seném Outeiro e Roi Carballido. Montaxe e edición: Roi Carballido. B.S. "Que Chova" do grupo Quenpallou.

Allariz, unha vila para disfrutar da vida

Engaiola a xestión dos recursos, do pobo, e a súa beleza natural.
Envidible e admirable






http://www.allariz.com/recursos/folletos/turismo_gz.pdf

domingo, 6 de julho de 2014

O Xogo e os espazos na escola infantil







 O aquí exposto será algo a medias entre conclusións e reflexións logo da asistencia a estas xornadas.

 Non se pretende facer un resume do visto e vivido, pois para eso, mellor que cada quen faga un achegamento propio aos contidos e ideas das persoas que falaron de seu traballo nestas sesións.


Instalacións
Javier Abad Molina:
http://eprints.ucm.es/9161/
http://www.oei.es/artistica/experiencia_estetica_artistica.pdf
https://sites.google.com/site/seminariodeinfantil/javier-abad
http://revistas.ucm.es/index.php/ARTE/article/view/ARTE0808110167A
  
Inés Fernández Núñez. EI As Galeras
http://escolasinfantis.net/blogue_centro/oleiros_galeras/ 



Reflexións:

  • A crise nos conceptos establecidos é precisa para avanzar.
  • A educación está suxeita a ciclos, coma o resto de ámbitos da sociedade; os ciclos comezan, péchanse, e dan lugar a outro novo.
  • Cada época ten unhas necesidades e características diferentes que a fan iso: unha época...senón sería un contínuo histórico sen comezoo e fin. Cada época, pois, está suxeita ás demandas sociais, que xa non son bipolares, senón que teñen múltiples "corpus".
  • Cando as escolas infantis se viron como necesarias, para desterrar ás garderías, a idea era educar a nenos e nenas; pretendíase deixar atrás o mero asistencialismo.
          Actualmente, hai un  exceso educacional, non é? 
   As escolas comezaron a tratar esa educación infantil coma un entreno da vida académica posterior, da vida pre-adulta suxeita a horarios e tarefas.
Esgótase de novo un modelo, e a solución non é tanto voltar á gardería, senón axustar o equilibrio entre ambos modelos: non se quere o mero asistencialismo, nen a PURA actividade académica de 0 a  3 anos. Que tal algo entremedias?
Que tal deixar que os nenos e nenas se eduquen ao seu ritmo, experimenten, observen...? 
E as educadoras e os educadores terán un papel igualmente fundamental : guiar e controlar sen intromisión, sen interferir nos descubrimentos.
  • A sociedade demanda resultados e productos. Se os nosos fillos e fillas non traen da escola un debuxo, unha "manualidade", un xoguete feito por eles/as (ou máis ben, pola educadora...esto é así case sempre) semella que non aprenden.  
     "O xogo non sirve para nada,  teñen que facer e facer e facer...producir, producir e producir"
    Todo a imaxe e semellanza do noso triste mundo adulto: producir no traballo, na casa, no tempo libre. Logo queixarémonos cando cumplan uns cantos anos..."que morriña dos tempos aqueles nos que erades bebés...que rápido medrades" 
Egoístas
Deixemos que xoguen, lixen a roupa, se manquen tamén...porque se nós  resolvemos a situación, eles/elas non poderán facelo. Teño unha frase recurrente para iso: os nenos e nenas que non usan  unha tixeira ou un coitelo para axudar a un/ha adulto na cociña, por exemplo, non experimenta con el ata que o colla nun arrebato de facer algo "prohibido". E como nunca experimentou con ese obxecto punzante e cortante, utilizarao mal. E seguramente contra o ventre de alguén.
Cando non se ten claro a función de algo, arriscámonos a "inventar" outras que non son as máis idóneas.
E aquí recomendo unhas poucas charlas TED :

- Gever Tulley  "Cinco cousas perigosas que deberas deixar facer ás túas crianzas"
 (pódese leer en o transcript en español)
           http://www.ted.com/talks/gever_tulley_on_5_dangerous_things_for_kids/transcript

 - Ken Robinson   "Como a escola mata a creatividade"
(transcript tamén en galego)
           http://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity/transcript

- Logan LaPlante "Esto é o que pasa cando un neno de 13 anos abandoa a escola"
(sub. en español)
            http://vimeo.com/84774250
          

Xogar é vivir... As primeiras veces que vin esta pequena peza caíanme as bágoas da fermorura que supoñía.....http://youtu.be/1kopGpijuE8




INSTALANDO...
Instalación nas Escolas Infantís da zona



Lara Fernández Pérez: E.I. Fonte da Balsa     http://escolasinfantis.net/blogue_centro/galescola_fonte_da_balsa/

















E FIXEMOS UNHA INSTALACIÓN CON TRES ELEMENTOS.





















A idea: os educadores e as educadoras inspíranse ( ou non) nunha obra de arte. Fan a súa instalación, preséntana, e nenos e nenas xogan ata esgotar as posibilidades. O primeiro día, sobre 40 minutos. Deixase sen tocar, para que sigan ao día seguinte. 
Xogan, experimentan os materiais, captan a beleza dos obxectos, relaciónanse, negocian...
Pasar a este modelo é complicado. Precísase formación, motivación...e creer nel, pois se non é así, o mellor é deixalo de lado para  non desvirtualo.
E ese paso pode durar anos..así que ánimo!

Rolos de papel de caixa rexistradora, plumas de fantasía,
 e bolsas de papel reutilazadas 
Se nós o pasamos ben, e o outro grupo xogou coa nosa "obra artística", e tamén se divertiu...imaxinade as crianciñas que teñen case todo por descubrir.
 


INFANTIL VS INFANTILIZAR
Son as persoas adultas as que xeran as estéticas e as linguaxes"infantilizadas".
Dan por suposto que correcto son cores estridentes, chamativas, palabras acortadas e ridículas...Énchense os espazos con paredes de cores "chillonas", bonecos Disney, fálaselle ás personiñas con palabras incompletas e/ou distorsionadas. Afondamos na inmadurez por unha banda, e por outra, machacamos con horarios a cumplir, tarefas a rematar, e obrigas a interiorizar canto antes.


 "PARCHÍS" VS "LENZOS BRANCOS"
 A idea é usar as paredes coma un lenzo branco sobre o que expoñer ideas, sentimentos, creatividade. Arte cambiante. Porque calquera persoa pode ser artista da súa obra.
Os espazos alternarán cor/non cor (branco ou negro, e o resto de cores) co obxectivos de focalizarnos sobre algo concreto. Se facemos unha instalación nun espazo cheo de obxectos, e con sobrecarga de cores...non chamará a atención. Facede a proba con calquera cousa na vosa casa. Como focalizades máis?
O ambiente debe afondar na calma, na concentración.

Vendo imaxes das escolas  antes e despois do cambio "Abadiano", pensei que esa serenidade dada pola cor branca podería  infundir seriedade - da máis positiva- nas crianzas: dirixirse ás aulas de paredes brancas nas que se dá importancia ao obecto que nela aparece.
Facede a proba tamén.
Eu teño na casa fotografías de pasisaxes e prantas...unha ou dúas sobre a parede monocolor.
Resultado: focalización ,  imaxinación, evasión, vivencias mentais.




Escola infantis que busca entrar "en crise" para mellorar


Beatriz Ferreira Varela : EIM A Caracola
http://periodicos.edu.coruna.es/montealto/


Montserrat Sancho Castro : EIM Montealto

http://periodicos.edu.coruna.es/montealto/


Outra educación infantil é posible. O necesario realmente é educar aos pais e ás nais...á sociedade.




METÁFORAS E IDEAS QUE NOS FAN PENSAR

A metáfora do bambú xaponés... as sementes desta planta pasan 7 anos baixo terra, sen que arriba podas ver nada. Ao pasar eses 7 anos, en pouco máis de un mes, medra a un ritmo de 1 metro diario...que fois o que estivo a pasar baixo terra? As sementes medraron, pero en raíces enormes e fortes para sustentar sete anos despois o ritmo da planta que chega a 30 metros en seis semanas.
E se nós somos coma o bambú?
Deixovos un enlace ao conto-metáfora http://www.encuentos.com/cuentos-espirituales/el-helecho-y-el-bambu/

O fío vermello do destino...hai "fios" invisibles que nos unen a unha persoas coas outras. ese fío, pode estirarse ou encollerse, mais nunca rompe. As relación que facemos ao longo da nosa vida, permanecen dun ou doutro xeito: teremos persoas que nos acompañen sempre, de xeito intermitente, que marchen, pero sempre modifican a nosa forma de ser e pensar. Por iso é importante coidarnos, coidar as relacións.

"Fai moito tempo, un emperador decatouse de que nunha das provincias do seu reino vivía unha bruxa moi poderosa, quen tiña a capacidade de poder ver o fío vermello do destino e mandouna traer ante a súa presenza. Cando a bruxa chegou, o emperador ordeoulle que buscase o outro extremo do fío que levaba atado ao meñique e que o levase ante a que sería a súa esposa.
A bruxa accedeu a esta petición e comezou a seguir e seguir o fío. Esta procura levounos ata un mercado, onde unha pobre campesiña cunha bebé nos brazos ofrecía os seus produtos.
Ao chegar ata onde estaba esta campesiña, detívose fronte a ela e invitouna a poñerse de pé.
Fixo que o novo emperador achegásese e díxolle : «Aquí termina o teu fío», pero ao escoitar isto o emperador enfureceu, crendo que era unha burla da bruxa, empuxou á campesiña que aínda levaba á súa pequena bebé en brazos e fíxoa caer, facendo que a bebé fixésese unha gran ferida na fronte, ordenou aos seus gardas que detivesen á bruxa e lle cortaran a cabeza. 
Moitos anos despois, chegou o momento en que este emperador debía casarse e oa súa corte recomendoulle que o mellor era que desposase á filla dun xeneral moi poderoso.
Aceptou e chegou o día da voda. E no momento de ver por primeira vez a cara da súa esposa, a cal entrou ao templo cun fermoso vestido e un veo que a cubría totalmente? Ao levantarllo, viu que ese fermoso rostro tiña unha cicatriz moi peculiar na fronte."
http://es.wikipedia.org/wiki/Hilo_rojo_del_destino