Mostrar mensagens com a etiqueta educación infantil. Mostrar todas as mensagens
Mostrar mensagens com a etiqueta educación infantil. Mostrar todas as mensagens

sexta-feira, 3 de outubro de 2014

A ELEGANCIA DO NATURAL
Elegancia: eficiencia resultante de prescindir de artefactos inutiles. 

   A última fin de semana de setembro asistín a un curso sobre metodoloxía Montessori. O pouco que sabia, era de ter que preparar material para explicar a  outras persoas.
Desde o primeiro día que lin sobre María Montessori, quedei fascinada.


foto: http://www.canstockphoto.es/franqueo-estampilla-italia-1970-dr-maria-9249911.html



  A súa proposta é elegante, e eso é o que fai extraordinario este método. É tan lóxico, elaborado, complexo, e respetuoso co desenvolvemento do ser humano, que abruma.
Explícome: No trancurso de décadas de educación académica, os métodos de ensino-aprendizaxe foron desvirtuándose...as ideas claves quedaron polo camiño e chegaron só as abstraccións... E se o fracaso escolar viñera de aí? Porque non todas as persoas aprendemos igual, e a uns ou unhas vailles ven o plano das ideas, namentras a outros e outras nos vai mellor experimentar.
E aí é onde Montessori pon o foco...para facervos unha idea, mirade este vídeo de como  multiplicar con Montessori





 Pero tamén é certo que me decatei que a miña filosófia, a miña forma de entender a aprendizaxe, é a mesma. E non imaxinades o que me emocionou tomar conciencia deste feito, que xa viña sospeitando desde que lin sobre o tema.
Eu, ao igual que moitas das participantes neste curso, sentimos que sacabamos unha lousa de enrriba: “non somos raras” .
O certo é que a todos e todas se nos enche a boca de conceptos estupendos, de protestas contra o sistema. Pero a canta xente coñecedes que faga algo por cambialo? E se tentas cambialo... cantas críticas ou advertencias recibes? Eso si, logo voltamos ao mesmo: blablabla, que mal está todo. Pero de que te queixas se cando podes non cambias, e a quen o intenta o tachas de raro/a?
Venme á mente a frase de Desmond Tutu "Se eres neutral en situacións de inxustiza, elixes o lado do opresor"




A muller que impartiu o curso, é guía Montessori, formada en Irlanda hai 15 anos, e seu nome é Céline Hameury.
As sesións con ela non poden deixar indiferentes a ninguén: vólcase como só o fai a persoa que cree e ama o que fai: motiva, ensina e emociona. Como ela ben di, os materiais desenvoltos por M.Montessori, e as súas evolucións e derivacións posteriores, son importantes, pero tanto ou máis é a filosofía, a ética que envolve o xeito de ensinar desde esta perspectiva: AMBIENTE, AMOR, NENO/A






Información de interese:
Sobre a organizadora do curso    http://educacionycrianza.blogspot.com.es/
Sobre a guía / docente : http://montessorihoy.blogspot.com.es/




------------------------
CASTELLANO


"El último fin de semana de septiembre asistí a un curso sobre metodología Montessori. Lo poco que sabia, era de tener que preparar material para explicar a otras personas.
Desde el primer día que leí sobre María Montessori, quedé fascinada.

(Referencias y biografía) (Documental)

Su propuesta es elegante, y eso es lo que hace extraordinario este método. ES tan lógico, elaborado, complejo, y respetuoso con el desarrollo del ser humano, que abruma.
Me explico: En el trancurso de décadas de educación académica, los métodos de enseñanza-aprendizaje fueron desvirtuándose...las ideas claves quedaron por el camino y llegaron sólo las abstracciónes...¿Y si el fracaso escolar viniera de ahí? Porque no todas las personas aprendemos igual, y a unos o unas les va bien el plano de las ideas, mientras a otros y otras nos va mejor experimentar.
Y ahí es donde Montessori pone el foco...para haceros una idea, mirad este viedo de cómo multiplicar con Montessori
Pero también es cierto que me me di cuenta de que mi filosófia, mi forma de entender el aprendizaje, es la misma.
Y no imagináis lo que me emocionó tomar conciencia de este hecho, que ya venía sospechando desde que leí sobre el tema.Yo, al igual que muchas de las participantes en este curso, sentimos que sacábamos una losa de encima: "no somos raras" .Lo cierto es que a todos y todas se nos llena la boca de conceptos estupendos, de protestas contra el sistema. Pero a cuanta gente conocéis que haga algo por cambiarlo? Y si lo intentas cambiar... cuantas críticas o advertencias recibes? Eso sí, luego volvemos a lo mismo: blablabla, que mal está todo. Pero de que te quejas si cuando puedes no cambias, y a quien lo intenta lo tachas de raro/a?
Me viene a la mente la frase de Desmond Tutu "Si eres neutral en situaciones de injusticia, eliges el lado del opresor"
La mujer que impartó el curso, es guía Montessori, formada en Irlanda hace 15 años, y su nombre es Céline Hameury.
Las sesiones con ella no pueden dejar indiferente a nadie: se vuelca como sólo lo hace la persona que cree y ama lo que hace: motiva, enseña y emociona. Como ella bien dice, los materiales desenvueltos por M.Montessori, y sus evoluciones y derivaciones posteriores, son importantes, pero tanto o más es la filosofía, la ética que envuelve la manera de enseñar desde esta perspectiva: AMBIENTE, AMOR, NIÑO/A


domingo, 6 de julho de 2014

O Xogo e os espazos na escola infantil







 O aquí exposto será algo a medias entre conclusións e reflexións logo da asistencia a estas xornadas.

 Non se pretende facer un resume do visto e vivido, pois para eso, mellor que cada quen faga un achegamento propio aos contidos e ideas das persoas que falaron de seu traballo nestas sesións.


Instalacións
Javier Abad Molina:
http://eprints.ucm.es/9161/
http://www.oei.es/artistica/experiencia_estetica_artistica.pdf
https://sites.google.com/site/seminariodeinfantil/javier-abad
http://revistas.ucm.es/index.php/ARTE/article/view/ARTE0808110167A
  
Inés Fernández Núñez. EI As Galeras
http://escolasinfantis.net/blogue_centro/oleiros_galeras/ 



Reflexións:

  • A crise nos conceptos establecidos é precisa para avanzar.
  • A educación está suxeita a ciclos, coma o resto de ámbitos da sociedade; os ciclos comezan, péchanse, e dan lugar a outro novo.
  • Cada época ten unhas necesidades e características diferentes que a fan iso: unha época...senón sería un contínuo histórico sen comezoo e fin. Cada época, pois, está suxeita ás demandas sociais, que xa non son bipolares, senón que teñen múltiples "corpus".
  • Cando as escolas infantis se viron como necesarias, para desterrar ás garderías, a idea era educar a nenos e nenas; pretendíase deixar atrás o mero asistencialismo.
          Actualmente, hai un  exceso educacional, non é? 
   As escolas comezaron a tratar esa educación infantil coma un entreno da vida académica posterior, da vida pre-adulta suxeita a horarios e tarefas.
Esgótase de novo un modelo, e a solución non é tanto voltar á gardería, senón axustar o equilibrio entre ambos modelos: non se quere o mero asistencialismo, nen a PURA actividade académica de 0 a  3 anos. Que tal algo entremedias?
Que tal deixar que os nenos e nenas se eduquen ao seu ritmo, experimenten, observen...? 
E as educadoras e os educadores terán un papel igualmente fundamental : guiar e controlar sen intromisión, sen interferir nos descubrimentos.
  • A sociedade demanda resultados e productos. Se os nosos fillos e fillas non traen da escola un debuxo, unha "manualidade", un xoguete feito por eles/as (ou máis ben, pola educadora...esto é así case sempre) semella que non aprenden.  
     "O xogo non sirve para nada,  teñen que facer e facer e facer...producir, producir e producir"
    Todo a imaxe e semellanza do noso triste mundo adulto: producir no traballo, na casa, no tempo libre. Logo queixarémonos cando cumplan uns cantos anos..."que morriña dos tempos aqueles nos que erades bebés...que rápido medrades" 
Egoístas
Deixemos que xoguen, lixen a roupa, se manquen tamén...porque se nós  resolvemos a situación, eles/elas non poderán facelo. Teño unha frase recurrente para iso: os nenos e nenas que non usan  unha tixeira ou un coitelo para axudar a un/ha adulto na cociña, por exemplo, non experimenta con el ata que o colla nun arrebato de facer algo "prohibido". E como nunca experimentou con ese obxecto punzante e cortante, utilizarao mal. E seguramente contra o ventre de alguén.
Cando non se ten claro a función de algo, arriscámonos a "inventar" outras que non son as máis idóneas.
E aquí recomendo unhas poucas charlas TED :

- Gever Tulley  "Cinco cousas perigosas que deberas deixar facer ás túas crianzas"
 (pódese leer en o transcript en español)
           http://www.ted.com/talks/gever_tulley_on_5_dangerous_things_for_kids/transcript

 - Ken Robinson   "Como a escola mata a creatividade"
(transcript tamén en galego)
           http://www.ted.com/talks/ken_robinson_says_schools_kill_creativity/transcript

- Logan LaPlante "Esto é o que pasa cando un neno de 13 anos abandoa a escola"
(sub. en español)
            http://vimeo.com/84774250
          

Xogar é vivir... As primeiras veces que vin esta pequena peza caíanme as bágoas da fermorura que supoñía.....http://youtu.be/1kopGpijuE8




INSTALANDO...
Instalación nas Escolas Infantís da zona



Lara Fernández Pérez: E.I. Fonte da Balsa     http://escolasinfantis.net/blogue_centro/galescola_fonte_da_balsa/

















E FIXEMOS UNHA INSTALACIÓN CON TRES ELEMENTOS.





















A idea: os educadores e as educadoras inspíranse ( ou non) nunha obra de arte. Fan a súa instalación, preséntana, e nenos e nenas xogan ata esgotar as posibilidades. O primeiro día, sobre 40 minutos. Deixase sen tocar, para que sigan ao día seguinte. 
Xogan, experimentan os materiais, captan a beleza dos obxectos, relaciónanse, negocian...
Pasar a este modelo é complicado. Precísase formación, motivación...e creer nel, pois se non é así, o mellor é deixalo de lado para  non desvirtualo.
E ese paso pode durar anos..así que ánimo!

Rolos de papel de caixa rexistradora, plumas de fantasía,
 e bolsas de papel reutilazadas 
Se nós o pasamos ben, e o outro grupo xogou coa nosa "obra artística", e tamén se divertiu...imaxinade as crianciñas que teñen case todo por descubrir.
 


INFANTIL VS INFANTILIZAR
Son as persoas adultas as que xeran as estéticas e as linguaxes"infantilizadas".
Dan por suposto que correcto son cores estridentes, chamativas, palabras acortadas e ridículas...Énchense os espazos con paredes de cores "chillonas", bonecos Disney, fálaselle ás personiñas con palabras incompletas e/ou distorsionadas. Afondamos na inmadurez por unha banda, e por outra, machacamos con horarios a cumplir, tarefas a rematar, e obrigas a interiorizar canto antes.


 "PARCHÍS" VS "LENZOS BRANCOS"
 A idea é usar as paredes coma un lenzo branco sobre o que expoñer ideas, sentimentos, creatividade. Arte cambiante. Porque calquera persoa pode ser artista da súa obra.
Os espazos alternarán cor/non cor (branco ou negro, e o resto de cores) co obxectivos de focalizarnos sobre algo concreto. Se facemos unha instalación nun espazo cheo de obxectos, e con sobrecarga de cores...non chamará a atención. Facede a proba con calquera cousa na vosa casa. Como focalizades máis?
O ambiente debe afondar na calma, na concentración.

Vendo imaxes das escolas  antes e despois do cambio "Abadiano", pensei que esa serenidade dada pola cor branca podería  infundir seriedade - da máis positiva- nas crianzas: dirixirse ás aulas de paredes brancas nas que se dá importancia ao obecto que nela aparece.
Facede a proba tamén.
Eu teño na casa fotografías de pasisaxes e prantas...unha ou dúas sobre a parede monocolor.
Resultado: focalización ,  imaxinación, evasión, vivencias mentais.




Escola infantis que busca entrar "en crise" para mellorar


Beatriz Ferreira Varela : EIM A Caracola
http://periodicos.edu.coruna.es/montealto/


Montserrat Sancho Castro : EIM Montealto

http://periodicos.edu.coruna.es/montealto/


Outra educación infantil é posible. O necesario realmente é educar aos pais e ás nais...á sociedade.




METÁFORAS E IDEAS QUE NOS FAN PENSAR

A metáfora do bambú xaponés... as sementes desta planta pasan 7 anos baixo terra, sen que arriba podas ver nada. Ao pasar eses 7 anos, en pouco máis de un mes, medra a un ritmo de 1 metro diario...que fois o que estivo a pasar baixo terra? As sementes medraron, pero en raíces enormes e fortes para sustentar sete anos despois o ritmo da planta que chega a 30 metros en seis semanas.
E se nós somos coma o bambú?
Deixovos un enlace ao conto-metáfora http://www.encuentos.com/cuentos-espirituales/el-helecho-y-el-bambu/

O fío vermello do destino...hai "fios" invisibles que nos unen a unha persoas coas outras. ese fío, pode estirarse ou encollerse, mais nunca rompe. As relación que facemos ao longo da nosa vida, permanecen dun ou doutro xeito: teremos persoas que nos acompañen sempre, de xeito intermitente, que marchen, pero sempre modifican a nosa forma de ser e pensar. Por iso é importante coidarnos, coidar as relacións.

"Fai moito tempo, un emperador decatouse de que nunha das provincias do seu reino vivía unha bruxa moi poderosa, quen tiña a capacidade de poder ver o fío vermello do destino e mandouna traer ante a súa presenza. Cando a bruxa chegou, o emperador ordeoulle que buscase o outro extremo do fío que levaba atado ao meñique e que o levase ante a que sería a súa esposa.
A bruxa accedeu a esta petición e comezou a seguir e seguir o fío. Esta procura levounos ata un mercado, onde unha pobre campesiña cunha bebé nos brazos ofrecía os seus produtos.
Ao chegar ata onde estaba esta campesiña, detívose fronte a ela e invitouna a poñerse de pé.
Fixo que o novo emperador achegásese e díxolle : «Aquí termina o teu fío», pero ao escoitar isto o emperador enfureceu, crendo que era unha burla da bruxa, empuxou á campesiña que aínda levaba á súa pequena bebé en brazos e fíxoa caer, facendo que a bebé fixésese unha gran ferida na fronte, ordenou aos seus gardas que detivesen á bruxa e lle cortaran a cabeza. 
Moitos anos despois, chegou o momento en que este emperador debía casarse e oa súa corte recomendoulle que o mellor era que desposase á filla dun xeneral moi poderoso.
Aceptou e chegou o día da voda. E no momento de ver por primeira vez a cara da súa esposa, a cal entrou ao templo cun fermoso vestido e un veo que a cubría totalmente? Ao levantarllo, viu que ese fermoso rostro tiña unha cicatriz moi peculiar na fronte."
http://es.wikipedia.org/wiki/Hilo_rojo_del_destino