Luna lunera...

Hoxe veume á lembranza a miña primeira "filla"...
Estes días que a miña outra pequecha, Sali, está convalecente por unha operación, lembreime da primoxénita.
Era un cruce de siamés, unha gata grande, con carácter.
Algunhas persoas humanas temos a grande sorte de experimentar a conexión animal que nos une cos nosos cachorros felinos...ben, con Luna era o que había...esa relación materno-filial entre humana e felina...esas unllas apretando o meu ventre, namentras se durmía ronroneando...as noites de compaña cando a tristura me abstraía do terrenal...a súa compaña nos momento malos e menos malos, e nos bos....
Pero Luna cumpliu 16 anos, e uns tráxicos últimos días...nos que eu non estaba ao seu carón, por vivir noutra cidade. E tocoume o amargo final, levala a poñer a inxección. E nunca esquecerei a súa mirada, tranquila, fixa nos meus ollos. O veterianario díxome que saíra, que non pasara por aquelo...mais, como me arrepinto de non ter estado ao seu lado naquel último suspiro.
E non digo mentira ao afirmar, que a pesar das persoas queridas perdidas desde 2009, esta ausencia é que aínda me fai chorar. A miña Luna, compañeira incondicional.  Debíalle esta humilde homeaxe cibernética.